معراج

خوشه ی انگوری را به حضرت عباس علیه السلام دادند،او با اینکه کودک بود، با شتاب از خانه بیرون آمد،پرسیدند:کجا می روی؟

فرمود:"می خواهم این انگور را برای مولایم،حسین علیه السلام ببرم.”

زندگانی و کرامات حضرت ابوالفضل،سید جعفر میر عظیمی،ص166.

حضرت عباس علیه السلام به راستی به طور کامل باتمام وجود،در صحنه  حضور داشت و نهایت حمایت و یاری خود را نسبت به دین و امام عصرش آشکار ساخت،از این رو لقب حامی که از جانب امام هادی علیه السلام در زیارت ناحیه به او داده شده به طور شایسته و کامل،زیبنده ی  وجود اوست.

زندگانی  و کرامات حضرت ابوالفضل علیه السلام،سید جعفر میر عظیمی،ص93.

یکی از القاب حضرت عباس علیه السلام  “ظَهرُ الولایه” یعنی کمر و پشت ولایت بود. زیرا  همان گونه که کمر،انسان را راست قامت نگه می دارد و پشتوانه ی محکمی برای حرکت انسانی است،حضرت عباس علیه السلام نیز چنین نقشی برای نگهبانی از حریم ولایت و امامت داشتند.

به راستی پشت و پناه ولایت امر بود و تا آخرین حد توان از او و آرمانهایش پشتیبانی کرد و شایسته ی این شعر معروف سعدی است که در تمجید پیامبر(ص) سروده است:

چه غم دیوار امت را که باشد چون تو پشتیبان                             چه باک از موج بحر، آن را که باشد نوح کشتیبان

ا ز این رو وقتی حضرت ابوالفضل به شهادت رسید، امام حسین (ع) به بالینش آمد و فرمود: الان انکسری ظهری و قلت حیلتی؛ اکنون پشتم شکست و چاره ام کم شد.

زندگانی و کرامات حضرت ابو الفضل، جعفر میر عظیمی، ص92

قال الباقر علیه السلام:لو ان الامام رُفع من الارض ساعهً لماجت باهلها کما یموج البحر باهله.

اگر لحظه ای امام علیه السلام از زمین برگرفته شود،زمین با اهلش به هم می ریزد همان طور که موج دریا اهلش را مضطرب ساخته و به هم می ریزد.

اصول کافی، ج1،ص253.

جابر ابن عبدالله انصاری از امام باقر علیه السلام و ایشان از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل کردند که پیامبر اسلام فرمود: دوستی من و دوستی اهل بیت من( علی و اولادش) در هفت مقطع هولناک نافع است؛ هنگام مرگ، در قبر و هنگام حشر، هنگام گرفتن پرونده و حساب و میزان و عبور از صراط.

راهنمای بهشت، ص276